Ο Κοσμάς ανέβαινε θυμωμένος τον ανήφορο που πήγαινε σπίτι του. Είχε δυσαρεστηθεί με τους πατριώτες του τους Ικαριώτες, κάτω στο καφενείο. Μετανοούσε τώρα που είχε ρθεί στην Ελλάδα, με την πρόθεση μάλιστα, να κάνει καλό στον τόπο του. Ύστερα από τριανταπέντε χρόνια στην Αμερική, ξαφνικά τον τράβηξαν τα χώματα της πατρίδας του, όπως λένε οι ξενιτεμένοι. Αυτοί που, άμα τους πιάσει η νοσταλγία, τα παρατάνε όλα και έρχονται να ζήσουν ή να πεθάνουν στον τόπο τους. Έτσι τον έπιασε και τον Κοσμά. Μια ακατανίκητη επιθυμία να δει το νησί του, τη θάλασσα, και το φως της Ελλάδας. Και μια μέρα, παράτησε τη δουλειά του, τα καλά του, πήρε τη δεύτερή του γυναίκα μαζί του, και έφυγε από τη Νέα Υόρκη για την Ελλάδα. Τριανταπέντε χρόνια ξενιτιάς!